reiziger
Ik ben een romanticus. Droom graag weg naar andere tijden en plaatsen. Maar zoek ze als het kan ook op. Vooral andere plaatsen en culturen. De reiziger in mij voelt zich het meest aangetrokken door grote vlaktes en kuststreken. Door polders, woestijnen, rotskusten en vooral door eilanden. En als het om culturen gaat: hoe primitiever, hoe beter lijkt het soms. Voorbij de horizon proberen te kijken, is dat de bedoeling? Het echte doel is echter denk ik thuiskomen.
uit: 'Verderop, over reizen en fotografie', maart 1996:
"Het is allemaal
de schuld van de horizon. Die schijnbare, steeds wijkende –of is het wenkende?-
grenslijn tussen hemel en aarde of hemel en zee. De horizon vraagt erom
achterna gejaagd en doorbroken te worden. Achter de horizon houdt zich voor de
meesten immers het paradijs schuil." Mogelijk herkent u deze tekst, vrij naar
een artikel van Kester Freriks in de NRC van 8 maart jl. Een artikel vooral
over Slauerhoff en het paradijs, over Eldorado, de naam van diens
gedichtenbundel uit 1928. Een artikel over reizen, maar met name over het
verlangen naar het paradijs. En dus over illusie en desillusie. Sophocles liet
het zijn koor in ‘Oedipus Rex’ al zeggen: "Toon mij de man wiens geluk iets
meer was dan illusie gevolgd door desillusie."
Het paradijs najagen leidt tot lijden, leidt uiteindelijk zelfs tot de dood. Het leidt tot lijden, want het betekent hartstochtelijk zoeken naar iets wat je niet bezit. En het leidt ten langen leste tot de dood omdat je het nooit zult bezitten, aangezien het niet bestaat. Onvervulbare verlangens, onbestaanbare bestemmingen, illusies. Ziedaar het gevaar van de horizon die wenkt ‘verderop’, die verleidt tot reizen. Ziedaar ook wat reizen ons kan bieden. De geest krijgt de kans geboden om verborgen of verdrongen delen van ons zelf te leren kennen in de zich herhalende, schrijnende ontmoeting met het onvervulde in continu veranderende landschappen. Want wat is een idealer projectiescherm dan een onbekend landschap op afstand? Onze ziel krijgt door het reizen de kans om te leren leven met het onvervulbare of onbestaanbare. En aldus om te leren leven van het vervulbare en bestaanbare. Wat is immers een idealere bron voor verbeelding en dus verbinding dan datzelfde onbekende landschap? Het reizen verleidt onze geest dus tot projectie, onze ziel tot verbeelding. De projectie als uiting van het benoembare dat verborgen was, de verbeelding als de weg waarlangs het onbenoembare zichtbaar wordt. Zo verleidt de reis geest en ziel. Zij verleidt het verborgene en het onbenoembare in ons zich te tonen. "Reizen prikkelt onze fantasie gewoon", zou mijn vader zeggen.
|
|||||||||||||||||||||||
verlangen naar achter de horizon?
Pyongyang, 1 mei 2004
volksvermaak nummer één: Amerikaantje meppen
snelweg Pyongyang - Nampo, april 2004
op de toekomst gebouwd met 2 x 5 rijstroken
Lees meer
metro Pyongyang, april 2004
ook hierin doen de DPRK niet onder voor Beijing, Moskou of Parijs, zo lijkt het
Pyongyang-entertainment, mei 2004
|
|
|||||||||||||||||||||||
buigen en bloemen leggen verplicht
een begin- en een eindstation met een halte daartussen; operamuziek in de nagenoeg lege wagons
uitzicht vanuit de hotelkamer; alleen drie van de bovenste verdiepingen van het hotel zijn in gebruik;
operazangeressen bereiden hun optreden voor
vijandje meppen
bouw hotel opgeschort na wegvallen Oost-Europese deviezen; 2000 kamers per nacht voor ca. 1500 buitenlanders per jaar;
snelweg met 2 x 6 rijstroken in een land waarin weinigen zich een fiets kunnen veroorloven;
de grens vanaf de noordzijde
welkom terug in de hoofdstad
Paleis van de Jeugd
de verplichte speldjes van de grote leider
Nationaal Museum voor de Huishouding
audiotheek van de Universiteit
rekencentrum van de Universiteit
ontvangstruimte Nationaal Filmmuseum
Nationale Academie voor Beeldende Kunsten
bijzondere permissie om deze stad te bezoeken
jeugdcentrum
mausoleum Kim Il Sung
1998, Nuku Hiva Airport naar Hatiheu
er bleek geen andere mogelijkheid te zijn om aan de noordkust van Nuku Hiva op mijn bestemming te komen dan met een helicopter; geen pad naar Hatiheu, ook geen bootje te regelen die dag;
|
|
|||||||||||||||||||||||
Tuamotu archipel, halverwege de Marquesas
klaar voor landing per whale-boat
noordkust Nuku Hiva
de noordkust van Nuku Hiva is indrukwekkend; ik zou er in 1998 terugkeren;
marae, oude ceremoniële plek, met de 'varkentjesdans' door locals
de Marquesas zijn relatief jonge vulkanische eilanden; het heftige profiel van Ua Pou getuigt daarvan;
de westelijke helling van de vulkaan die de groeve vormde voor de Moai, de grote monolithische beelden; een kleine 400 ervan staan of liggen er nog in allerelei stadia van ontwikkeling sinds de groeve in het midden van de 18e eeuw plots in onbruik raakte;
de meest magische plek die ik ooit bezocht
Moai nog in de groeve
Moai die op weg van de groeve naar de kust is blijven liggen
Roggeveen die Paaseiland op Paaszondag 1722 ontdekte is de enige westerling die de Moai nog overeind heeft zien staan; toen captain Cook in 1774 langs kwam, waren de meeste beelden reeds omver gegooid;
aan de zeezijde van deze krater vond tot begin 20e eeuw elke lente het 'vogelman' ritueel plaats;
in 1994 door een Japanse expeditie opnieuw opgericht en gerestaureerd
